ziora. Zatrzymały się i rozglądały dookoła, spoglądały na

- W każdym razie bardzo wyraźnie to zasugerował.
- Obrażę się, jeśli nie będzie pani ze mną szczera.
razem, kiedy na nią spoglądał, nie dręczyły go wątpliwości. Gloria była taka młodziutka. Taka bogata. Za bardzo się od siebie różnili, żeby móc być razem.
- O co chodzi, Liz? - Zmarszczył brwi, spostrzegłszy, że jest spięta i zdenerwowana.
mogła teraz uwierzyć, że była taka naiwna. Zastanawiała się przez chwilę, co sobie o niej
Bryce gorąco pocałował Klarę, uświadamiając sobie, że odzyskał ją na całe życie. Nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie naprawdę będą razem.
jedzenia i picia. I jeszcze jakąś robótkę.
poglądy na twoje wychowanie, ale tym razem jesteśmy zgodni. Mama chce twojego dobra, a ten chłopak... - Odetchnął. Jemu również było ciężko. - Teraz może w to nie wierzysz, ale któregoś dnia podziękujesz nam i zrozumiesz, że mieliśmy rację.
graczami.
słuchaczy. Ona już ma swój krąg znajomych.
- Poradzę sobie.
- Przestań! Przestań wreszcie kłamać! - Gloria stłumiła łkanie. - Twoja matka żyje. Chociaż dzisiaj była bliska śmierci. Jak mogłaś...
- Ma pani siedemnaście lat? - przerwała mu Alexandra. Wolałaby, żeby zajął się
Usiadła powoli.

Potem, sama w swojej sypialni, kuliła się w ciemnościach, oblana potem. Bestia nie odeszła, nie usnęła. Pokazywała kły. Tym razem chciała je obie: Hope i Glorię, Nadzieję i Chwałę.
- Masz jakieś jego obrazy?
Cały dzień minął, zanim Gloria uświadomiła sobie, że nie wie nic o Santosie. Taka była markotna, że nawet specjalnie jej to nie zaskoczyło. Głowę miała zbyt zaprzątniętą rozpamiętywaniem namiętnych pocałunków, by martwić się drobiazgami.
- A wiedziała, kim jesteś?
towarzystwa ciotki Fiony. Natychmiast obudziła się w nim ciekawość, ale panna Gallant nic
Cóż, Glorio, jesteś taka, jaką chciała cię mieć matka.
Ciekawe.
- To twoja wina - odparła, zafascynowana i jednocześnie przerażona jego nagością.
Po latach poświęconych na zdobycie niezależności wiedziała jednak, że nie wolno jej
wracał na swoją zwykłą orbitę. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że i Santos drży.
z potu zaczerwienioną twarz. — Boże, jak dzisiaj gorąco.
Nowy Orlean, Luizjana, 1995
Nie był w stanie wykrztusić słowa.
W końcu chwycił jej torbę i wniósł do środka. Zamknął drzwi, a potem podążył do kuchni, gdzie nowa opiekunka właśnie myła rączki i buzię dziecka.
- Waham się, czy o tym wspomnieć, ale zauważyłam brak kobiet na liście gości.